هو...

رخوت و خستگی تمام ِ

  

قامتم را تسخیر کرده است...

  

دیوانه وار در محاصره ی خودیتِ

  

خود پرسه میزنم...

  

 درختی در نزدیکی ِ من است و

  

مدام در گوشم جمله ای را نجوا میکند...

  

"نبضت را با تپش هستی تنظیم کن...

  

نبضت را با تپش هستی تنظیم کن..."

  

زیر درخت مینشینم و

  

 

نبضم را با تپش هستی تنظیم میکنم...

 

آن وقت...پس از لحظه ای سکوت...

 

طولی نمیکشد که رودی میشوم پر جوش و خروش

 

و از دل درختان ِ سرو قامت میگذرم...

 

آسمان را با تمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــام ِ وسعتش

 

در دل ِ خویش جای میدهم...

 

و مجنون وار در پی لیلای رود

 

جاری میشوم...

 

اینک یک دریا آسمان...

 

یک دریا ستاره...

 

نــــــــــــــــــــــــــــــه...!

 

حقیقت فراتر از آن چیزیست که من میبینم...

اینک آینه ی تمــــــــــــــــــــــــــــــــــــام

نمای هستی شده ام...

و هستی تمــــــــــــــــــــــــــــــــام ِ هستییش

را در من نظاره میکند...

اکنون دلی به اندازه

یک دنیـــــــــــــــــــــــــــــــــا دارم...

.....

چه سهل است این خیال ِ دور...

کافیست نبضم را با تپش هستی تنظیم کنم...